ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل فرزند میرزا عبدالخالق در سال ۱۰۵۴ ه. ق.
در پتنه در کشور هندوستان پای به عرصهٔ هستی نهاد. او شاعر پارسیگوی هندی
است که از ترکان جغتائی برلاس بدخشان بود؛ اما در هند متولد شد و تربیت
یافت و بیشتر عمر خود را در شاه جهانآباد دهلی بعزلت و آزادی زندگی کرد و
با اندیشههای ژرف آثار منظوم و منثور خود را ایجاد نمود.
لقمان حکیم، غلام سیاهی بود که در سرزمین
سودان چشم به جهان گشود. گرچه او چهره ای سیاه و نازیبا داشت،ولی از دلی
روشن، فکری باز و ایمانی استوار برخوردار بود.
میرزا محمدتقی خان امیرکبیر فرزند کربلایی قربان بیگ فراهانی در سال ۱۲۲۲ ق
در هزاوه فراهان از توابع اراک (سلطان آباد پیشین) متولد شد. کربلایی
قربان پدر امیرکبیر در دستگاه میرزا عیسی (میرزا بزرگ) پدر میرزا ابوالقاسم
قائممقام سمت آشپزی داشت. مادر امیرکبیر فاطمهسلطان دختر استاد شاه
محمدبنا از اهالی فراهان بود. میرزا محمدتقی خان به خاطر هوش و استعداد
کمنظیرش از همان دوران نوجوانی مورد توجه میرزابزرگ و سپس قائممقام
فراهانی قرار گرفت و به ترتیب به سمت منشیگری آن دو دست یافت و به سرعت
مورد توجه قائممقام و عباس میرزا نایبالسلطنه قرار گرفت. اولین تجربه
سیاسی میرزامحمدتقی خان همراهی خسرومیرزا فرزند نایبالسلطنه و هیئت همراه
او در سفرش به روسیه تزاری بود. این سفر بهدنبال قتل گریبایدوف وزیر مختار
روسیه در تهران و در شوال ۱۲۴۴ و به منظور عذرخواهی از واقعه قتل
گریبایدوف صورت گرفت.